http://img585.imageshack.us/img585/3080/paizei.png

Trailers

This text will be replaced

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Wild Hogs (2007)

Wild Hogs (2007) - Οι Χαρλεάδες

http://koino.files.wordpress.com/2007/04/harlem.jpg

Περιπέτεια | 99' | Απαραίτητη γονική συναίνεση 
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 19 Απρ 2007
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 28/08/2007
Διανομή: Audio Visual
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: DTS (Digital Theater Sound)
Γλώσσα: Αγγλικά



 - Υπότιτλος:

Πολλά μπορούν να συμβούν στο δρόμο για το πουθενά

 - Πλοκή:


Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του εικοσιτετραώρου τους, τα πάντα είναι προκαθορισμένα. Βαρετά επαναλαμβανόμενες επαγγελματικές υποχρεώσεις, οικογενειακές γκρίνιες, οικονομικά προβλήματα μέχρι και δυσκολίες στην προσέγγιση του άλλου φύλου, χαρακτηρίζουν την κλισέ καθημερινότητα της παρέας των μεσήλικων αστών. Μοναδική τους ευκαιρία για ξέσκασμα, οι καλογυαλισμένες τους sportster, που όποτε τις καβαλούν, φορώντας τα πέτσινα μπουφάν, με το έμβλημα στην πλάτη των καβαλάρηδων Wild Hogs, αισθάνονται κατά πολύ νεότεροι. Για να ξεφύγουν από την ανία που τους πνίγει, θα σχεδιάσουν ένα μακρύ ταξίδι από το Οχάιο, μέχρι την ανατολική ακτή, πάνω στις μηχανές τους, για να νιώσουν και πάλι ελεύθεροι όπως στα νιάτα τους...

http://d.imagehost.org/0441/Trailer.png
 


http://i.min.us/jcb5cO.png

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

The Simpsons (2007)

Computer Animation | 87' | Απαραίτητη γονική συναίνεση                                                    



- Πλοκή:

Όλα ξεκινούν, όταν ο Homer Simpson θα μολύνει κατά λάθος το ποτάμι της πόλης με τοξικά απόβλητα που βγήκαν από τον κινητήρα του αυτοκινήτου του. Η πόλη εκκενώνεται και απειλείται με ολική καταστροφή, ενώ ο Homer θα πρέπει να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή που ο ίδιος δημιούργησε.



http://d.imagehost.org/0441/Trailer.png
by inflane

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Forrest Gump (1994)

Forrest Gump (1994) - Φόρεστ Γκαμπ

 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQgk9M37kNxHPH-wyctgNmFSAyhFhwFmJ-8-C1YzxYhyphenhyphengMfQoVtP1NrTs3nqr_U0hxVo79Yk-LZtuwstf7Vn6Yo_8MpxYcvNEoDNIn3HRBzAYrlcRqh6Ar2QTnzFoI3ZY_ZZGqTr9CGj7f/s1600/1994_Forrest_Gump.jpg

Κωμωδία | 142' | Απαραίτητη γονική συναίνεση 
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 13 Οκτ 1994
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 2/12/2002
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: DTS (Digital Theater Sound)
Γλώσσα: Αγγλικά




Μια ιδιότυπη δραματική κομεντί, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Winston Groom, η οποία κέρδισε 6 oscar: καλύτερη ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, μοντάζ, οπτικών εφέ και α΄ ανδρικού ρόλου για τον Tom Hanks, καθιστώντας τον έτσι το δεύτερο ηθοποιό στην ιστορία του σινεμά, που κέρδισε δύο συνεχόμενες χρονιές (1994, 1995) το βραβείο αυτό. Ο πρώτος ήταν ο Spencer Tracey (1938, 1939).

Η Warner Studios από τη δεκαετία του ’80 ήθελε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα αυτό, αλλά λόγω του μεγάλου ρίσκου τελικά οπισθοχώρησε κι έτσι το 1987 αγόρασε τα δικαιώματα η Paramount. Η κινηματογραφική προσαρμογή άρχισε 6 χρόνια αργότερα.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα πρωτοποριακά, για την εποχή εκείνη, ειδικά εφέ (σε τηλεοπτικά ντοκουμέντα και φιλμ των δεκαετιών ’60 και ’70 προστέθηκε ψηφιακά η φιγούρα του πρωταγωνιστή), που έδωσαν τη δυνατότητα στον ήρωα, Forrest Gump, να έρθει σε προσωπική επαφή με μερικές από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της εποχής: τους προέδρους της Αμερικής Kennedy, Johnson, Nixon, τον John Lennon και τον George Wallace. Με τον ίδιο τρόπο απεικονίστηκε, από ένα σημείο της ταινίας και μετά, με κομμένα πόδια ο Dan Taylor (Gary Sinise).

Το φιλμ αυτό δέχθηκε ευνοϊκές κριτικές από το κοινό, αλλά και τους ειδήμονες και σάρωσε το box office σε όποια χώρα κι αν προβλήθηκε. Στάθηκε μάλιστα η αιτία για την άνθιση του κινηματογράφου στην Ελλάδα, αφού μέχρι τότε γνώριζε σταθερή πτώση και οι κινηματογραφικές αίθουσες ήταν περιορισμένες σε αριθμό και έκοβαν λίγα εισιτήρια. Από εκεί και έπειτα αποτολμήθηκαν προσπάθειες δημιουργίας multiplex και ανακαίνισης κάποιων υπαρχόντων αιθουσών με την προσθήκη πιο προηγμένων τεχνολογιών.

Η υπόθεση της ταινίας αφορά την απίθανη ιστορία ενός διανοητικά καθυστερημένου αλλά καλόκαρδου Αμερικανού, του Forrest Gump, ο οποίος κατορθώνει να βγαίνει νικητής μέσα από κάθε δοκιμασία της πατρίδας του. Μικρός σε ηλικία αντιμετωπίζει και κάποια αναπηρία στα πόδια του και αναγκάζεται να φορέσει ειδικές σιδερένιες θήκες, που τον κάνουν να περπατά περίεργα. Το ιδιότυπο αυτό βάδισμά του προσέχει ένας νεαρός και άσημος τότε τραγουδιστής, ο Elvis Priesley, που μένει στην πανσιόν της μητέρας (Sally Field) του Forrest και το υιοθετεί στις εμφανίσεις του στη σκηνή. Αργότερα, ο πρωταγωνιστής κατορθώνει όχι απλά να γιατρευτεί, αλλά να διακριθεί για την ταχύτητά του, χάρη στην οποία κατορθώνει πολλά: γίνεται αστέρι του αμερικανικού ποδοσφαίρου και ήρωας στον πόλεμο του Vietnam. Μέσα από το προσωπικό του ταξίδι συναντά μερικές από τις κυριότερες ιστορικές φιγούρες, χωρίς να καταλαβαίνει τη σημαντικότητά τους.

Η τύχη του τον ακολουθεί συνεχώς, καθότι κατορθώνει να πλουτίσει από την αλιεία γαρίδων και από την επένδυση χρημάτων «σε μία εταιρία με φρούτα», την Apple Computer. Γίνεται άθελά του και ο επινοητής του γνωστού smiley, που αποτέλεσε τη μόδα μιας ολόκληρης εποχής. Η μόνη του ατυχία αποτελεί το γεγονός ότι ποτέ δεν κατορθώνει να έχει ολοκληρωτικά την αγάπη της ζωής του, την Jennie, αφού στο τέλος την χάνει οριστικά.

Παρακολουθούμε λοιπόν, την νεότερη ιστορία της Αμερικής, ιδωμένη με έναν πρωτότυπο τρόπο, ειρωνικό αλλά ταυτόχρονα διαχρονικό και γεμάτο χιούμορ, από έναν αφελή, αλλά αξιαγάπητο ηλίθιο. Οι πολιτικές αναταράξεις, η βία και η εξόντωση, οι εποχιακές τάσεις που χαρακτηρίζουν τις Η.Π.Α. του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα τον αφήνουν αλώβητο, κατορθώνοντας να επιβιώσει και καθιστώντας τον εαυτό του σύμβολο των απλών πραγμάτων, που χαρίζουν την πραγματική ευτυχία στη ζωή, αλλά, που δυστυχώς παραμένουν παραμελημένα.

Μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Tom Hanks, που όμως στάθηκε και τυχερός τη χρονιά εκείνη κερδίζοντας το δεύτερο oscar του, αφού δεν είχε να ανταγωνιστεί κάτι πιο αξιόλογο. Γενικά, η τελετή απονομής του 1995 δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα το συγκλονιστικό σε επίπεδο ερμηνειών των υποψήφιων.

Εξίσου καλός, που δικαιολογεί και την υποψηφιότητα για το oscar β΄ ανδρικού ρόλου, και ο Gary Sinise ή για χάρη της ταινίας Dan Taylor. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αφού έχασε τα πόδια του στον πόλεμο του Vietnam, και μας πείθει απολύτως, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας φυσικά. Είναι ο πικραμένος και προδομένος από τις ίδιες του τις προσδοκίες και τα πιστεύω στρατιωτικός, σε σημείο που θυμίζει επικίνδυνα (σε στυλ παρωδίας ίσως) την παρόμοια περίπτωση του Tom Cruise στο “Born on the 4th of July.” Αν και διέθετε όλα τα προσόντα για μια λαμπρή στρατιωτική καριέρα ή τουλάχιστον για μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, το ατύχημά του, του ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και μάλιστα φτάνει να αναρωτιέται για την αδικία που πιστεύει ότι υφίσταται: ο ίδιος, αν και έξυπνος, είναι ανάπηρος και φτωχός, ενώ ο χαζός φίλος του ό, τι πιάνει γίνεται χρυσάφι. Επαληθεύεται εδώ η λαϊκή δοξασία που υποστηρίζει πως ό, τι δίνει ο Θεός απλόχερα σε υλικά αγαθά, το αφαιρεί από κάπου αλλού. Στο τέλος όμως, συμφιλιώνεται με την κατάστασή του: πώς δε θα μπορούσε άλλωστε, αφού πάνω απ’ όλα το φιλμ είναι αισιόδοξο.

Αξιόλογη και η ερμηνεία της Robin Wright – Penn, της Jennie του Forrest, που εξαιτίας της κακοποίησης που υφίσταται από τον πατέρα της στα παιδικά της χρόνια, ακολουθεί μια αυτοκαταστροφική πορεία και στο ενδιάμεσο δίνει την ευκαιρία στον πρωταγωνιστή να γευτεί, για πρώτη φορά μαζί της, τις χαρές του σαρκικού έρωτα.

Συγκινητική και αξιοσημείωτη η σκηνή με το πούπουλο, η οποία ανοίγει και κλείνει την ταινία, με την όμορφη μουσική επένδυση του Alan Silvestri.

Μια καθόλα συμπαθητική και ευχάριστη ταινία που, αν μη τι άλλο, κατορθώνει να περάσει τα μηνύματά της για το αμερικάνικό όνειρο, αλλά και να το υπονομεύσει ταυτόχρονα, κληροδοτώντας μια από τις πιο διάσημες πλέον ατάκες “ Life is like a box of chocolates; you never know what you ‘re gonna get.” Πόση σοφία ζωής περιέχεται μέσα σε μία μόλις φράση…
http://d.imagehost.org/0441/Trailer.png



http://i.min.us/jcb5cO.png

Jeux d`enfants (2003)

Jeux d`enfants (2003) - Αγάπα με αν τολμάς

http://jeux-d-enfants-2003.fullmoviereview.com/FMR_Images/movie_posters/06/05/1080506/Jeux_d%27enfants_(2003)-poster-843310.jpg
Δραματική | 93'
 Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 6 Φεβ 2004
Διανομή: Filmtrade
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: DTS (Digital Theater Sound)
Γλώσσα: Γαλλικά



"Τολμάς ή όχι;"! Αυτή είναι η αρχή και το τέλος της ιστορίας! Δυο μικρά παιδιά, αντίθετα στο να υποταχτούν στους δήθεν κανόνες μια κοινωνίας που δεν νιώθουν να τους ταιριάζει, δημιουργούν ανάμεσά τους ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς όρια. Δεν υπάρχει λογικό και παράλογο, όλα επιτρέπονται και όσο πιο μεγάλες είναι οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι πράξεις τους, τόσο πιο διασκεδαστικό γίνεται. Σκληρά και ανελέητα, χωρίς όμως να μπορούν ν`αντιληφθούν το αντίκτυπο του παιχνιδιού τους αυτού, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία.

Ο Julien και η Sophie έχουν πλάσσει έναν δικό τους φανταστικό κόσμο, γεμάτο έντονα χρώματα και φρενήρης ρυθμούς. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω τους, ακόμα και τα πιο παράλογα και παράξενα θέλω τους. Αρνούνται όμως να δεχτούν το πιο απλό! Το θέλω της καρδιάς! Όταν κάποιος από τους δύο κάνει πίσω, τότε μόνο το παιχνίδι θα τελειώσει. Και μπορεί να τελειώσει, σε όλη του τη διάρκεια υπάρχουν διέξοδοι, μόνο που κανένας από τους δύο δεν αντέχει να ρίξει τον εγωισμό του τόσο χαμηλά, όσο ο ίδιος πιστεύει, ώστε να φτάσουν στην τερματική γραμμή, αλώβητοι και κερδισμένοι.

Και αναρωτιέμαι... Η μοίρα καθορίζει το πεπρωμένο μας ή οι επιλογές μας; Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ή όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμή και εμείς είμαστε απλά παρατηρητές, έρμαια των επιλογών που έκαναν άλλοι για μας; Ο Julien λέει πως δεν πιστεύει στην μοίρα γιατί δεν του αρέσει η ιδέα ότι δεν καθορίζει την ζωή του. Συμφωνώ, όμως τελικά ισχύει; Έχουν την επιλογή, έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την αυτοκαταστροφική εξέλιξη του παιχνιδιού τους, ταυτόχρονα όμως έχουν την αίσθηση πως δεν μπορούν να το κάνουν. Μήπως τελικά δεν ελέγχουμε απόλυτα τη ζωή;

Ο Yann Samuell αναλαμβάνει το σκηνοθετικό τιμόνι και οδηγεί με ξέφρενο ρυθμό μια ταινία, ένα παραμύθι που εξιτάρει την φαντασία μας και την οδηγεί σε μονοπάτια πέρα από κάθε λογική. Τα έντονα και ζωηρά χρώματα δίνουν πνοή στον παραμυθένιο κόσμο των ηρώων, κάτι που μοιάζει σαν χλευασμός όσο εκείνοι τραβάνε το σχοινί στα άκρα, πληγώνουν και ταυτόχρονα πληγώνονται, το προτιμάνε όμως απ`το να υποκύψουν πρώτοι στο πάθος τους. Ο Samuell παίζει με τα συναισθήματα και την εκφραστικότητα των ηρώων του και φαίνεται να το χαίρεται που τους αφήνει να πνίγονται από τις πράξεις και τις σκέψεις τους, μέχρι να φτάσουν σε όλο και πιο βίαια και ακραία ξεσπάσματα. Και μαζί του, σαδιστικά, το χαιρόμαστε κι εμείς σαν παρατηρητές και όλα αυτά κάτω από τις αισθησιακές, σχεδόν μαγικές μελωδίες του Philippe Rombi.

Τον Guillaume Canet μπορώ να τον θυμηθώ κυρίως απ`το "The Beach" όπου δεν έχω να θυμάμαι και κάτι το αξιόλογο. Είναι όμως η πρώτη φορά που τον βλέπω σ`έναν τόσο ανθρώπινα παθιασμένο ρόλο, τόσο άψογα και παρανοϊκά δομημένο, που πραγματικά εξωτερικεύει την πιο γοητευτική και τρυφερή πλευρά του εαυτού του. Ενώ τον κυριεύει πολλές φορές η τρέλα, η ευαισθησία είναι αυτή που επικρατεί. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τρέλα, όπως δεν μπορεί να ζήσει και χωρίς συναίσθημα. Τελικά, το ένα συνδέεται με το άλλο.

Και παρακολουθώντας την ταινία, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη απ`την Marion Cotillard στο ρόλο της Sophie. Παρά το αγγελικό πρόσωπό της, κάτω απ`το ευαίσθητο κι εύθραυστο προσωπείο της κρύβει ένα μανιασμένο και άγριο πνεύμα. Μπορεί ν`αγαπήσει και να μισήσει με το ίδιο πάθος, μπορεί να πληγώσει και να πληγωθεί και σε κάθε βλέμμα, σε κάθε έκφραση, σε κάθε κίνησή της, τα συναισθήματα αυτά να γίνουν αντιληπτά και να θες να τα ρουφήξεις μέχρι τελευταίας ρανίδας.

Οι ήρωες οδηγούνται σε ένα φινάλε πέρα από κάθε φαντασία, πέρα από κάθε λογική. Μόνο το δικό τους το μυαλό θα μπορούσε να το δικαιολογήσει, γιατί μόνο έτσι θα εξαγνιστούν, μόνο έτσι θα βρουν την λύτρωση που απεγνωσμένα ζητάνε. Όσο και αν σοκάρει, όσο και αν φαίνεται παράλογο, στέκει βασισμένο στη δικιά τους λογική. Γι`αυτούς δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας ελεύθερης αιωνιότητας, όπου πλέον μπορούν και ν`ακολουθήσουν το παιχνίδι τους, αλλά και να βρίσκονται μαζί, ελεύθεροι από τα δεσμά που βύθισαν το παραμύθι τους στην κόλαση. Το κωμικό στοιχείο συναντάει το τραγικό και αγκαλιασμένα χορεύουν ένα ατελείωτο βαλς εναλλασσόμενων συναισθημάτων. 
http://d.imagehost.org/0441/Trailer.png


http://i.min.us/jcb5cO.png

One Flew Over the Cuckoo`s Nest (1975)

One Flew Over the Cuckoo`s Nest (1975)- Στη Φωλιά του Κούκου

 

One Flew Over the Cuckoo's Nest Poster 
Κοινωνική | 133' | Ακατάλληλο κάτω των 15
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 15 Απρ 1976
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 5/4/2002
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: Mono
Γλώσσα: Αγγλικά



- Υπότιτλος:

Το αν είναι τρελός, τι λέει σε εσένα; 




Vintery, mintery, cutery, corn
Apple seed and apple thorn;
Wire, briar, limber lock
Three geese in a flock
One flew east
And one flew west
And one flew over the cuckoo’s nest



Ακόμη και σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας νομίζω ότι δεν υπάρχει θεατής που μπορεί να βιώσει την άνοδο και την πτώση του McMurphy μέσα στο ψυχιατρικό ίδρυμα όπου βρίσκεται –σχεδόν οικειοθελώς- έγκλειστος, με ψυχραιμία, χωρίς να ταραχθεί, χωρίς η πορεία του ήρωα να τον στιγματίσει. Ή αν υπάρχει, αυτός δεν είμαι εγώ.

Η ταινία βασίστηκε στο πολυσυζητημένο και εξαιρετικά δημοφιλές μυθιστόρημα (με τον ίδιο τίτλο) του Ken Kesey. Ένα μυθιστόρημα που εν πολλοίς βασίστηκε στις εμπειρίες που είχε αποκομίσει ο συγγραφέας του εργαζόμενος σε ένα ανάλογο ψυχιατρικό κατάστημα και που οι χαρακτήρες του βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό σε υπαρκτούς ασθενείς.

Το λογοτεχνικό κείμενο διασκευάστηκε κατ’ αρχάς για το Broadway (από τον Dale Wasseman) και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1963, με πρωταγωνιστή τον Kirk Douglas. Ο ηθοποιός θα επηρεαστεί τόσο από τον ρόλο και το έργο ώστε θα αγοράσει τα δικαιώματά του προκειμένου να φροντίσει για την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη. Η αρχική του προσπάθεια δεν αποφέρει καρπούς καθώς κανένα στούντιο δεν πείθεται να χρηματοδοτήσει το έργο. Πολλά χρόνια μετά ο Douglas απογοητευμένος και αρκετά μεγάλος πλέον για να ερμηνεύσει τον ρόλο του Mc Murphy στην οθόνη, μεταφέρει τα δικαιώματα του έργου στον γιο του Michael ο οποίος θα καταφέρει να πείσει το Saul Zaentz να αναλάβει, από κοινού πάντοτε με τον Douglas Jr., την παραγωγή της φωλιάς του κούκου.

Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Τσέχος Milos Forman, σχεδόν 13 χρόνια μετά τη συνάντησή του με τον Kirk Douglas στην Πράγα και την πρώτη τους κουβέντα γύρω από το ενδεχόμενο της κινηματογραφικής μεταφοράς της φωλιάς του κούκου. Εκείνη η συνάντηση έκλεισε με την υπόσχεση του Douglas να στείλει ταχυδρομικώς το έργο στον νεαρό σκηνοθέτη. 13 περίπου χρόνια μετά και αφού ήδη είχε αναλάβει την σκηνοθεσία του έργου, ο Milos Forman ανακάλυψε ότι αυτό που είχε σταθεί ανάμεσα σ’ αυτόν και το κείμενο της φωλιάς, δεν ήταν η αμέλεια του Douglas αλλά η φοβερή γραφειοκρατική διαδικασία των τελωνείων της Τσεχοσλοβακίας ( ή μήπως και η λογοκρισία?) που δεν επέτρεψε στον σκηνοθέτη να λάβει ποτέ αυτό που του είχε στείλει ο ηθοποιός!

Η ταινία παρακολουθεί την πορεία ενός περιθωριακού, εξυπνάκια και επαναστάτη φυλακισμένου/ασθενή του Randall Patrick McMurphy (Jack Nicholson) ο οποίος εισάγεται σ’ ένα ψυχιατρικό ίδρυμα προκειμένου να αξιολογηθεί η κατάσταση της ψυχικής του υγείας. Μέσα στο ίδρυμα θα συναντήσει ένα σύνολο από αξιομνημόνευτους, περίεργους ασθενείς με τους οποίους μοιράζεται τον θάλαμο και με τους οποίους θα μοιραστεί έντονες εμπειρίες που θα οδηγήσουν σε ένα στενό σύνδεσμο: τον Chief Bromden, ένα Ινδιάνο γίγαντα (Will Sampson στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο) που έχει αποφασίσει να προσποιηθεί τον κωφάλαλο προκειμένου οι μέρες του να περνούν πιο εύκολα, τον TTaber έναν κυνικό, νευρικό και φωνακλά ασθενή (ο Christopher Lloyd στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο), τον Cheswick έναν εντελώς νευρικό και ανασφαλή τύπο (Sydney Lassick) , τον Martini ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ (Danny De Vito), τον Billy Bibbit ένα αξιολύπητο πλάσμα με αυτοκτονικές τάσεις που φοβάται υπερβολικά την μητέρα του (Brad Dourif στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο) και τον Dale Harding, έναν εκνευριστικό τύπο που παραπαίει ψυχολογικά εξ αιτίας της απιστίας της γυναίκας του.

Η σχέση του αρχικά αδιάφορου McMurphy με τους υπόλοιπους ασθενείς αρχίζει να αποκτά βάθος και ουσία καθώς προσπαθεί να τους βγάλει από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται εξ αιτίας ενός συστήματος θεραπείας που στόχο δεν είχε την καλυτέρευση αλλά την συντήρησή τους σε μία κατάσταση αποχαύνωσης και φόβου. Η επαναστατική διάθεση του McMurphy θα συναντήσει την αντίσταση ενός προσεκτικά δομημένου κατεστημένου που πρεσβεύει μία νοσοκόμα - τύραννος, μία καθ’ όλα εκφοβιστική φιγούρα, η Nurse Ratched.

Ο Milos Forman αποδείχθηκε ο ιδανικός σκηνοθέτης ( ποιος ιδανικότερος να ασχοληθεί με την καταπιεστική κοινωνία ενός ψυχιατρικού ιδρύματος από έναν νεωτεριστή σκηνοθέτη που προέρχονταν ακριβώς πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα?) για το συγκεκριμένο έργο. Αντισυμβατικός, τολμηρός, προσεγγίζει το αντικείμενό του με ένα εντελώς παράδοξο χιούμορ το οποίο όμως καταφέρνει να ελέγχει τόσο καλά ώστε όχι μόνο να μην ενοχλεί αλλά να λειτουργεί κιόλας υπέρ του δράματος. Ο σκηνοθέτης γυρίζει το φιλμ σε μία αληθινή ψυχιατρική κλινική , το Damasch State Mental Hospital of Salem στο Oregon , συμπεριλαμβάνει στην διανομή αληθινούς ασθενείς σε μικρότερους ρόλους, κυρίως σε ρόλους κομπάρσων (στη σκηνή που ο Mc Murphy οδηγείται με τον Chief και τον Ches για ηλεκτροσόκ, στο διάδρομο που κάθονται και περιμένουν, όλοι οι υπόλοιποι ασθενείς είναι αληθινοί τρόφιμοι του συγκεκριμένου ψυχιατρικού καταστήματος) και ενθαρρύνει τους ηθοποιούς του να ζήσουν κοντά με τους ασθενείς προκειμένου να πετύχουν το δυνατό πιο ρεαλιστικές ερμηνείες.

Ο Forman χρησιμοποιώντας ρεαλιστικές φόρμες αφήγησης, μας διηγείται μία αλληγορία. Το θέμα του δεν είναι οι συνθήκες διαβίωσης ή το αναποτελεσματικό των τρόπων θεραπείας, όχι καθόλου. Το θέμα του είναι η φυλάκιση του ελεύθερου πνεύματος, η καταστρατήγηση της ελεύθερης βούλησης, η ομαδοποίηση, η ισοπέδωση της προσωπικότητας, ίσως ο θρίαμβος του απρόσωπου και ανέκφραστου κατεστημένου επί της λαμπρής προσωπικότητας ? Ο φόβος είναι παρών παντού. Όσοι λοιπόν είχαν βιαστεί, ή σκοπεύουν να το κάνουν, να προσάψουν στο έργο μία απλοϊκή αντιμετώπιση των αρρωστιών της ψυχής και τους πνεύματος που θα επιβεβαιωθεί ενδεχομένως στην σκηνή με το ψάρεμα, θα πρέπει να τονίσω ότι τούτη είναι σαφώς ηθελημένη. Ο Forman δεν θέλει να γυρίσει άλλη μία ταινία που να αφορά τα ψυχιατρικά καταστήματα της δεκαετίας του 60 που με τις απάνθρωπες μεθόδους τους και τα νόμιμα βασανιστήριά τους κατέστρεψαν έναν σεβαστό αριθμό αρρώστων και καμία φορά όχι και τόσο αρρώστων. Ούτε και να αναλωθεί σε αναλύσεις πάνω στην αποτελεσματικότητα των τρόπων θεραπείας ενός σκοτισμένου μυαλού. Η πρόθεση του σκηνοθέτη προκύπτει μέσα από την αντίθεση που παρουσιάζουν οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (McMurphy- Ratched) ως προς την αντιμετώπιση των ασθενών. Ο McMurphy θεωρεί ότι η θεραπεία της αρρώστιας του είναι ζήτημα της προσωπικής τους επιλογής και της απόκτησης κινήτρων και έμπνευσης για να πορευθούν (αυτό ακριβώς θεωρώ ότι εξυπηρετεί και η σκηνή στην βάρκα όπου ο πρωταγωνιστής συστήνει όλους τους τρόφιμους που έχει πάρει μαζί του ως γιατρούς) σε αντίθεση με την Ratched, η οποία ενστερνίζεται ένα αυστηρό πρόγραμμα θεραπείας που περιλαμβάνει κάθε μέθοδο καταστολής της ελεύθερης σκέψης. Φυσικά ο δημιουργός δεν προτείνει θεραπείες απλώς σχολιάζει μέσα από αυτήν την αντιπαλότητα την τάση μίας κατεστημένης κοινωνίας να χειραγωγεί τους ανθρώπους της και να στέλνει στο πυρ το εξώτερον κάθε ον που φέρει μία ξεχωριστή προσωπικότητα και τον αέρα της αλλαγής. Η σκηνή που αποτελεί ένα συγκλονιστικό σχόλιο για την κομφορμιστική τάση όλων μας, για την τάση να βολευόμαστε σε αυτό που μας επιβάλλουν ακόμη και όταν δεν συμφωνούμε είναι τούτη κατά την οποία οι τρόφιμοι του θαλάμου του McMurphy δηλώνουν ότι βρίσκονται οικειοθελώς στο ίδρυμα και ότι μπορούν να το εγκαταλείψουν όποτε θέλουν, απλά ποτέ δεν το κάνουν. Ο McMurphy βρίσκεται φυλακισμένος στο ίδρυμα και αγωνίζεται για να βρεί μία έξοδο για όλους και αυτοί για τους οποίους φροντίζει, μπορούν, απλά δεν τολμούν ή δεν θέλουν, να το εγκαταλείψουν όποτε το επιθυμούν.

Υπάρχει μία αξεπέραστη σκηνή στην ταινία, μία σκηνή που χαράσσεται βαθιά μέσα μας. Ένα μακρύ γκρο πλαν του McMurphy του οποίου η διάρκεια είναι τόση ώστε να μας κάνει να αισθανθούμε άβολα, να μπούμε στη διαδικασία να κοιτάξουμε πολύ πιο προσεκτικά τον πρωταγωνιστή και να αναρωτηθούμε τι εξυπηρετεί αυτή η επιμονή του φακού στην έκφρασή του. Είναι η σκηνή που κατά την άποψή μου ολοκληρώνεται το κομμάτι της ταινίας που είναι μπολιασμένο με το ιδιότυπο (και με ψήγματα αισιοδοξίας) χιούμορ του δημιουργού (η σκηνή με το ψάρεμα, το νυχτερινό όργιο στον θάλαμο, τα παιχνίδια μπάσκετ), και μπαίνουμε στην τελική ευθεία που θα καταλήξει στην ηθική κυρίως ήττα του πρωταγωνιστή. Ο McMurphy σ’ αυτήν την σκηνή εκφράζει βουβά ένα πλήθος διλημμάτων που τον βασανίζουν (να δραπετεύσει ή όχι, να συμβιβαστεί ή όχι, είναι το τέλος ή όχι) και κυρίως ένα πλήθος συναισθημάτων που τον πνίγουν με κυρίαρχο αυτό της ευθύνης απέναντι στους ανθρώπους των οποίων την αφύπνιση, έστω και μερική, προκάλεσε. Πώς να τους εγκαταλείψει? Η Ratched φαίνεται να θριαμβεύει στο τέλος παρ’ όλο που ο σπόρος που έσπειρε ο Mc Murphy μοιάζει να έχει ριζώσει τουλάχιστον στην συνείδηση του Chief Bromden.

Το έργο είναι γυρισμένα καταπληκτικά χωρίς κραυγαλέα ηθικοπλαστικά μηνύματα, χωρίς εκκωφαντικές κορυφώσεις μα με μία παράθεση ισότιμων συγκλονιστικών στιγμών, τόσο ρεαλιστικών που ειλικρινά ο θεατής ανατριχιάζει.

Ο Milos Forman ήθελε το καστ του να είναι φρέσκο στα κινηματογραφικά δρώμενα. Να μην έχει τυποποιηθεί να είναι ανοιχτό σε όλους τους πειραματισμούς που η φύση του έργου επέτρεπε. Ένα τόσο αντισυμβατικό έργο, τόσο μη αναμενόμενο χρειάζονταν ηθοποιούς με ένα προφίλ εύπλαστο και με υποκριτικές δυνατότητες άνω του μετρίου.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβε ο Jack Nicholson. Δεν υπάρχουν λόγια για την ερμηνεία του μεγάλου ηθοποιού. Δεν υπάρχει τρόπος να μπορέσει να περιγράψει κανείς ακριβώς τι πέτυχε ο Nicholson με αυτήν του την ερμηνεία. Ίσως δεν θα ήμουν εντελώς παράλογη αν έλεγα ότι η ερμηνεία του σήμαινε για την δεκαετία του 70 και το κινηματογραφικό κατεστημένο της εποχής ότι σήμανε η παρουσία του McMurphy στο ψυχιατρικό ίδρυμα της φωλιάς. Εμπλουτίζοντας τον ρόλο του με ένα σωρό αυτοσχεδιασμούς, χρησιμοποιώντας μανιερισμούς που μπορούσε να ανατρέπει σε κάθε επόμενη σκηνή, επικοινωνώντας κάθε στιγμή όλα τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς του κατάφερε να ανιχνεύσει σε βάθος την προσωπικότητα του ήρωα που υποδύθηκε και να μας την «αναλύσει» έτσι ώστε να την κατανοήσουμε απολύτως. Ο Nicholson συγκέντρωσε για αυτήν την ερμηνεία μία πλειάδα βραβείων (τα πιο σημαντικά βραβεία ερμηνείας διεθνώς) και είναι βέβαιο ότι άξιζε το καθένα από αυτά και άλλα τόσα: Academy Award, BAFTA Award, Golden Globe, National Board of Review Award, National Society of Film Critics Award, New York Film Critics Circle Award.

Την νοσοκόμα Ratched υποδύθηκε η Louise Fletcher. Η Fletcherείναι εκπληκτική στον ρόλο της ξύλινης, ανέκφραστης και ανελαστικής νοσοκόμας που το highlight της ημέρας της είναι να βασανίζει τους ασθενείς της υποβάλλοντάς τους ενοχλητικές προσωπικές ερωτήσεις που όχι μόνο δεν διαθέτουν θεραπευτικό χαρακτήρα αλλά αντίθετα εξυπηρετούν τις σαδιστικές της ανάγκες. Την ποιότητα των προθέσεών της υπογραμμίζει η παρουσία μίας βουβής νοσοκόμας που την ακολουθεί διαρκώς και της οποίας η απελπισμένη έκφραση είναι το πιο εύγλωττο σχόλιο για τις μεθόδους που ακολουθεί η προϊσταμένη της. Η αναλγησία με την οποία χειρίζεται τις καταστάσεις και το υπεροπτικό ύφος του από θέση νικητή μας προσβάλλουν σε τέτοιο βαθμό που καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας θέλουμε να της επιτεθούμε και να καταλύσουμε οποιαδήποτε τελος πάντων εξουσία πρεσβεύει. Η Fletcher επανακάμπτει με έναν ρόλο που αρνήθηκαν οι Anne Bancroft, Angela Lansbury, Ellen Burstyn και Geraldine Page και που της προσφέρει ένα academy award ερμηνείας πρωταγωνιστικού ρόλου, για έναν ρόλο που μοιάζει μάλλον δεύτερος.

Ο Brad Dourif υποψήφιος για academy award ερμηνείας δεύτερου ρόλου, ερμηνεύει τον αυτοκτονικό Billy ολοκληρωτικά. Χάνεται μέσα στον ρόλο του και αυτό είναι που κάνει τον Billy τόσο ρεαλιστικό και τόσο σπαρακτικό. Η ερμηνεία του δεν έχει μέτρο και είναι από τις σπάνιες φορές (φαντάζομαι κάτι έχει να κάνει με αυτό και ο σκηνοθέτης) που αυτό έχει αποβεί υπέρ του ρόλου και της ταινίας.

Η ταινία είναι η δεύτερη ταινία μετά το It Happened one night του Capra που κατόρθωσε να πάρει όλα τα μεγάλα academy awards (Καλύτερης σκηνοθεσίας, καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερη ανδρικής και καλύτερη γυναικείας ερμηνείας). Στο σύνολο προτάθηκε σε 9 κατηγορίες και μπορώ με βεβαιότητα να υποστηρίξω ότι άνετα μπορούσε να έχει πάρει το academy ward καλύτερης φωτογραφίας (Haskell Wexler και Bill Butler) και αυτό του καλύτερου μοντάζ.

Η ταινία , δεν ξέρω αν είναι ένα κλασσικό, είναι όμως σίγουρα ένα ανατρεπτικό αριστούργημα, μία ρεαλιστική κραυγή απελπισίας που θα είναι επίκαιρη όσα χρόνια και αν περάσουν. Είναι μία ταινία από αυτές που γράφουν ιστορία. Όχι, μάλλον από αυτές που διηγούνται την ιστορία στις επόμενες γενιές προκειμένου να τις αφυπνίσουν, να τις προκαλέσουν, ή ίσως και να τις προστατέψουν ακόμη ακόμη. 



http://d.imagehost.org/0441/Trailer.png


By taleporos